Zasłużeni dla Koła

Znał Góry Izerskie i Karkonosze lepiej niż własne kieszenie. Zarówno po polskiej jak i po czeskiej stronie. Znał nie tylko szlaki, ścieżki, doliny, jary, przełęcze i wyborne miejsca widokowe. Znał historie tych miejsc, historie ludzi, którzy tam żyli i działali, ciekawostki, anegdoty, dykteryjki, legendy i mity. Ilość przewędrowanych przez Marka szlaków była wprost proporcjonalna do ilości skrupulatnie gromadzonych książek, wycinków, notatek, zdjęć i innych wartościowych szpargałów.

Marek lubił opowiadać i gawędzić. Doceniał tych, którzy potrafili słuchać. Gdy dostrzegł autentyczne zainteresowanie słuchacza “rozkręcał się” obdarzając odbiorcę skarbami ciekawostek i nieznanych faktów historycznych, które spajały się w zupełną, ostatecznąi niespodziewanie logiczną całość. Ale musiał mieć słuchacza.

To Go mobilizowało do sięgania w głąb Swoich encyklopedycznych rezerw. Jednak chyba tak na prawdę realizował się pisząc Swoje opowiadania. Nie wiem czy Marek pisał wiersze, ale nie zdziwiłbym się gdyby jakieś Jego wiersze odnaleziono. Jego poetyczne opisy zjawisk przyrodniczych, nastrojów i klimatów górskich, te mgły, zachody słońca, “snopy zimnych iskier” czy ”czerwonawofiołkowe drżące zasłony horyzontu” zdradzały uważnego obserwatora o poetyckiej duszy. Opisywany nastrój udzielał się czytającemu. Ujawniał wtedy swoją wrażliwość i otwartość na otaczający Go świat. “Czuję potrzebę przebywania wśród ludzi oraz potrzebę wyrażania słowami tego co widzę i odczuwam” - tak pisał we wstępie do jednej ze Swych książek. I dalej “Trzeba umieć cieszyć się nie tylko z otaczającej nas natury, ale z przyjemności, którą możemy dać innym – otwierając przed nimi wrota górskiego świata”.

Czytaj więcej: Marek Wikorejczyk

Leszek urodził się w Zakopanem pod znakiem byka. Pochodził z startej góralskiej rodziny, której męska część rodu związana była z Tatrami. Zajmowali się myślistwem, ratownictwem, przewodnictwem, byli też kurierami, a jeden był nawet autentycznym zbójnikiem w XVIII wieku. Cechy, które Leszek cenił u ludzi to solidarność i wierność własnym zasadom, szczerość, koleżeństwo oraz walory towarzyskie. Zawsze podkreślał cechy przydatne w przewodnictwie - przede wszystkim umiłowanie tej pracy i akceptacja ludzi, dla których się pracuje. Twierdził, że nie encyklopedyczne wiadomości, ale dobry kontakt z grupą gwarantuje sukces. “Pierwsze 10 minut jest najważniejsze. Następuje wtedy obopólne “obwąchiwanie się”. Jeśli wygrasz ten czas grupa jest twoja. Naturalnie o takich cechach jak spokój, cierpliwość, grzeczność czy serdeczność nie wspomnę” – mówił. Od Leszka emanował nastrój pogody i optymizmu. Zawsze był pełen humoru.

Był świetnym gawędziarzem. Wspominając swoje początki, gdy brak było literatury i źródeł mówił, że “opowieści trzeba było ubarwiać, bo przecież na szlaku trzeba cały czas coś opowiadać, ale wodę trzeba lać z umiarem i rozsądkiem”. Miał fantastyczny kontakt z ludźmi, których oprowadzał, był autentycznym opiekunem turystów, którzy pamiętali Go przez lata, czego dowodem były liczne listy z podziękowaniami.

Czytaj więcej: Leszek Krzeptowski (05.05.1927 – 04.10.2003)

Urodził się na Wileńszczyźnie, którą opuścił wraz z rodzicami w roku 1939 uciekając przed nawałą sowiecką. W roku 1945 rodzina Siemaszków osiedliła się w Lubaniu, gdzie Waldek ukończył szkołę podstawową i średnią, oraz działał w harcerstwie.

W latach 50-tych przeniósł się do Cieplic, rozpoczął działalność w PTTK, GOPR i Klubie Wysokogórskim. Zdobył uprawnienia przewodnika sudeckiego i ratownika górskiego oraz Instruktora Ratownictwa Górskiego. W latach 1955-1962 pracował jako etatowy ratownik GOPR. W roku 1965 ukończył Studium Ekonomiki i Organizacji Turystyki broniąc pracy “Przewodnictwo oraz ratownictwo górskie w Karkonoszach”. Opracowanie to jest skarbnicą wiedzy o początkach ratownictwa i przewodnictwa karkonoskiego i jest często cytowane w pracach dotyczących regionu.

W roku 1962 założył rodzinę i objął schronisko PTTK “Kochanówka” przy wodospadzie Szklarki, a w roku 1966 “Samotnię”, którą prowadził do śmierci. Pod jego kierownictwem schronisko stało się znane i lubiane w całej Polsce, za przyczyną atmosfery, którą stworzyli państwo Siemaszkowie. Dzięki swojemu pogodnemu usposobieniu, Waldek był bardzo lubiany przez turystów i kolegów. Samoistnie stworzyło się wokół niego i jego schroniska grono sympatyków “Samotni”, rekrutujące się z uczestników PTTK-owskich obozów narciarskich. Byli to anonimowi ludzie, którzy później okazywali się być dyrektorami, profesorami, artystami czy innymi VIP-ami. W Waldkowej “Samotni” wszyscy byli równi. Zauroczeni przyjazną atmosferą stworzoną przez gospodarzy schroniska i cudownym położeniem “Samotni” bezinteresownie pomagali Waldkowi w tamtych trudnych i nielogicznych czasach. To dla nich Waldek wykonał specjalne odznaki “Zasłużony dla Samotni” i specjalną księgę pamiątkową. Corocznie 11 listopada odbywały się ich zjazdy i wtedy Waldek zasiadał do pianina grając dla przyjaciół “swoje pieśni”. Niezapomniane były święta obchodzone w “Samotni”, rodzinne wigilie, mikołaje czy wielkanoce z choinką zawieszoną czubkiem w dół i przystrojoną pisankami. Dobre humory były obowiązkiem. Urok miejsca i ludzi sprawiał, że stali bywalcy przyjeżdżali ze swoimi dziećmi, a ci z czasem ze swoimi dziećmi. To oni samorzutnie ufundowali Waldkowi tablicę pamiątkową. To dla Waldka jego przyjaciel, pianista jazzowy corocznie zaprasza kolegów-muzyków na wspomnieniowy jam-session.

Czytaj więcej: Waldemar Siemaszko (20.08.1931 – 10.02.1994)