Urodził się 1.10.1925r. w Ściance, województwo Tarnopol. Po śmierci ojca przeniósł się z matką do Warszawy. Dzięki swemu wujowi franciszkaninowi Michałowi Koziurze, w r.1939 skończył drugą klasę
w Małym Seminarium Misyjnym Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie. Wybuch wojny zastał go w rodzinnej miejscowości. Wrócił do Warszawy, gdzie ukończył gimnazjum na tajnych kompletach i 4.07.1944 roku zdał maturę. Okres powstania warszawskiego spędził prawdopodobnie
w podwarszawskim Sulejowie.
Od r.1946 studiował Steć etnografię i historię na Uniwerytecie Wrocławskim i pracował w tamtejszym Muzeum Archidiecezjalnym.
Już wtedy rozpoczął wędrówki z grupami turystów po zabytkach Dolnego Śląska odwiedzając zamki w Bolczowie i Chojniku. Nie ukończył studiów, zamieszkał z matką w Trzcińsku u podnóża Gór Sokolich. W dniu 6.10.1949 został Członkiem Zarządu jeleniogórskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, był też działaczem Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. W tym roku w grudniu, wraz z dwoma kolegami z Oddziału PTT uczestniczył w kursie ratownictwa górskiego na Hali Gąsienicowej w Tatrach. Nastepstwem tego był kurs szkoleniowy przewodnicko-ratowniczy zorganizowany w maju 1950 r. w DW Krasnoludki w Szklarskiej Porębie. Kierownikiem kursu był Wojciech Niedziałek. Następnie z inicjatywy.
T. Stecia zorganizowano pierwszy skoszarowany kurs ratownictwa górskiego w grudniu 1950 r. w schronisku “Bronka Czecha”, kierownikiem kursu była Tadeusz Pawłowski. Podobne kursy organizowano także w następnych latach w tym miejscu. Tadeusz Steć uczestniczył w Zjeździe Zjednoczeniowym PTT
i PTK w dniach 16-17.12.1950 r. w Warszawie.
Steć zbierał książki i archiwalia niemieckie, które wykorzystywał w działalności krajoznawczej i publicystycznej. Był przewodnikiem oraz instruktorem Dolnośląskiej Spółdzielni Turystycznej w Jeleniej Górze, sam znakował wiele szlaków turystycznych w Sudetach, m.in. w Rudawach Janowickich i Górach Wałbrzyskich. Od lat 50-tych bardzo czynnie zajmował się szkoleniem kandydatów na przewodników górskich. Swój pierwszy autorski kurs zorganizował w dniach 28.05. – 10.06.1951 r w DW Krasnoludki w Szklarskiej Porębie. Kandydatami w większości byli pracownicy FWP – tzw. “KR-owcy” (“kulturalno-rozrywkowi” – późniejsi KO-wcy). Kolejne kursy organizowano w latach 1952 i 1953. Współpracował w opracowaniu sudeckiej części spisu wycieczek do Górskiej Odznaki Turystycznej.
Tadeusz Steć pomagał w uruchomieniu w Sokolich Górach schroniska “Szwajcarka”, którym kierowała przez kilka lat jego matka. W roku 1951 z jego inicjatywy wyznaczono Szlak Zamków Piastowskich. Steć działał w oddziale PTTK w Jeleniej Górze jako członek Zarządu, wybrano Go do Zarządu Okręgu PTTK we Wrocławiu, należał też do Komisji Turystyki Górskiej i Turystyki Narciarskiej Zarządu Głównego PTTK. Dnia 14.12.1952 wybrano Go prezesem Zarządu nowoutworzonego Sudeckiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego PTTK . W tym czasie wydał pierwsze przewodniki - Jednodniowe wycieczki z Jeleniej Góry (Jelenia Góra 1952) oraz Zamek Chojnik (W. 1952). Po r. 1953 kierował krótko schroniskiem “Dom Śląski” pod Śnieżką. Jesienią tego roku współtworzył Koło Przewodników Górskich PTTK w Jeleniej Górze.
W r.1954 zrezygnował z funkcji prezesa Zarządu SOPR oraz z funkcji sekretarza Oddziału PTTK. Współpracował z Katedrą Języka Polskiego Uniwersytetu Wrocławskiego w badaniach nazw terenowych Sudetów Zachodnich, których sam był niejednokrotnie twórcą. Na XXIX Ogólnopolskim Zjeździe Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego w czerwcu 1954 w Jeleniej Górze wygłosił referat Materiały do dziejów osadnictwa wysokogórskiego w Karkonoszach. Opracował cześć dotyczącą historii, wiadomości praktycznych i przyrody zarysu monograficznego Karkonosze (z Wojciechem Walczakiem,
W. 1954), oraz przewodniki Sudety Zachodnie (1954), Na nartach przez Góry Izerskie i Karkonosze ( 1955) i Szlak kolarski na Dolnym Śląsku (1955). W l. 1956-7 opublikował pierwsze w języku polskim uproszczone mapy szlaków turystycznych Sudetów nazywane “sieciówkami”. Dopiero później Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych powierzyło mu opracowanie treści turystyczno-krajoznawczych map Karkonoszy (1958), Gór Wałbrzyskich (1963), Gór Kaczawskich (1970) i Gór Izerskich (1972), oraz planu Karpacza i Szklarskiej Poręby (1963). Od r.1958 należał do Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Jeleniogórskiej (od r. 1978 Towarzystwa Przyjaciół Jeleniej Góry). Steć był cenionym gawędziarzem, przez Jerzego Timena został nazwany “dobrym duchem Karkonoszy” (“Nowiny Jeleniogórskie” R. 2: 1959 nr 18). Od początku lat sześćdziesiątych kierował Ośrodkiem Wiedzy o Ziemiach Zachodnich na zamku w Bolkowie, gdzie w 1962 r. zorganizował kolejny kurs przewodnicki. Po podpisaniu w r.1961 konwencji turystycznej między PRL a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną Republiką opracował przewodniki po czeskich Karkonoszach. Ponadto napisał wstęp do albumu “Legnica w fotografii” (1961), oraz rozszerzał prace już wydane - Karkonosze (1962) i Sudety Zachodnie. Cz. 1 (1965). Przewodnik ten jest uważany za wzór przewodnika górskiego. Wówczas też napisał scenariusz do kilku filmów oświatowych o tematyce historycznej i krajoznawczej realizowanych przez Łódzką Wytwórnię Filmów Oświatowych.
W r.1964 zamieszkał w Cieplicach Śląskich-Zdroju (od r. 1975 dzielnica Jeleniej Góry). Steć publikował też artykuły krajoznawcze w “Gazecie Robotniczej”, “Światowidzie”, “Turyście” i “Wierchach”. W latach sześćdziesiątych pracował w “Nowinach Jeleniogórskich” w dziale historii regionu i geografii. Napisał tekst do albumu W Karkonoszach (1969), wydanego w języku polskim, niemieckim i angielskim, do którego fotografie wykonał Stefan Arczyński. W opracowanych przez Edwarda Zycha dwuczęściowych “Czytankach jeleniogórskich” (1971) dla szkół podstawowych i średnich, opublikował artykuły dotyczące zabytków Jeleniej Góry, etnografii i turystyki. Często wyjeżdżał do Włoch i na tereny Niemiec, gdzie był znanym krajoznawcą. Z okazji dnia niemieckiego we wrześniu 1972 w Jeleniej Górze wygłosił serię odczytów o NRD. Przygotował teksty do barwnych folderów: Jelenia Góra miasto Bolesława Krzywoustego (1975), Karpacz (1975), Kowary (1975), Szklarska Poręba (1975), Zgorzelec (1978), Bolesławiec.
Polska (1979) i Rudawy Janowickie (1979). Sam również zajmował się amatorsko fotografiką, swoimi zdjęciami i przeźroczami ilustrował wykłady i pogadanki, w r.1983 był prelegentem na plenerze fotograficznym “Karkonosze”. Zajął piąte miejsce w plebiscycie na dziesięciu najpopularniejszych ludzi w Jeleniogórskiem zorganizowanym przez “Słowo Polskie” (1992 nr 161). Na początku lat dziewięćdziesiątych zrealizował z Henrykiem Szoką i Januszem Nagórnym film dokumentalny Krzeszów, o zabytkach miejscowego opactwa cystersów, który wybrano w r.1993 na Międzynarodowy Festiwal Filmów Katolickich w Niepokalanowie. Tadeusz Steć zgromadził obszerny księgozbiór oraz zbiór pamiątek z Dolnego Śląska, był także filatelistą. Brał czynny udział w komisjach szkoleniowych i egzaminacyjnych dla kandydatów na przewodników, prowadził doszkolenia kadry przewodnickiej, nie tylko w kraju, ale też za granicą, w Czechach i Niemczech.
Zamordowano go nocą 11/12 I 1993 w mieszkaniu, został pochowany na cmentarzu w Cieplicach Śląskich-Zdroju (dzielnica Jeleniej Góry). Był odznaczony odznaką “Zasłużony Działacz Turystyki”, w r.1961 Złotą Odznaką PTTK, Medalem im. Aleksandra Ludwika Janowskiego, w r.1968 otrzymał Złotą Odznakę Min. Kultury i Sztuki “Za opiekę nad zabytkami”, w r. 1973 Medalem 100-lecia Polskiej Turystyki. Na symbolicznym cmentarzu ofiar gór w Kotle Łomniczki w Karkonoszach znajduję się poświęcona Mu tablica.
Tadeusz Steć nie założył rodziny.
--------------------------------------
Janusz Czerwiński
Uzupełnienia: Andrzej Mateusiak
